Deze week kwam ik tot de ontdekking dat ik aan iemand een vraag had gesteld wat bij diegene een immense reactie veroorzaakt had, waar ik zelf weer totaal ondersteboven van was. Het gaat om iemand die dicht bij mij staat en die ik al lang dacht te kennen, maar niets bleek minder waar te zijn.
In het verleden zijn er al vaker reacties geweest bij die persoon door opmerkingen van mij die ik niet de nodige aandacht heb gegeven. Wat ik vaak doe is achterhalen hoe ik het anders had kunnen zeggen, te kijken of ik het in een reactie had gezegd, maar eigenlijk leg ik meestal de schuld bij de ander door te zeggen dat hij/zij het niet zo persoonlijk had moeten nemen en dat ik het helemaal niet zo bedoeld heb. Ik heb daarop zelfvergeving gedaan maar ben nooit echt tot de kern van het probleem gekomen.
En om het bij mezelf te houden gaat het er niet om dat de persoon het persoonlijk neemt maar is het de bedoeling dat ik me in de schoenen van hem/haar plaats en van daaruit diegene benader. Het is voor mij een shock te beseffen dat ik dacht de persoon te kennen maar dit helemaal niet deed.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan een persoon die ik lang ken en dicht bij me staat te kennen en van hieruit diegene te benaderen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken dat ik in de schoenen van de ander kan staan maar dit slechts vanuit de mind doe en niet daadwerkelijk de moeite doe om de betreffende echt te kennen, wat hij/zij voelt, hoe hij/zij denkt, en wat voor ideeën en geloofsovertuigingen diegene er op na houdt.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan te denken bij ieder conflict wat we hebben er met een paar zelfvergevingszinnen vanaf te komen in plaats van het probleem uit te schrijven en op die manier de ander beter te leren kennen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in shock te zijn als ik hoor wat mijn vragen bij diegene teweeg hebben gebracht, louter omdat ik mezelf niet in die persoon kan verplaatsen en alleen maar naar mijn eigen opinie kijk.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan een vraag uit angst te stellen aan iemand omdat er bij mij een onderdrukte angst is die ik door de ander opgelost wil zien worden.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan in plaats van mijn eigen angsten te zien en te vergeven mijn angst bij de ander neer te leggen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan me te schamen dat ik een ander van zijn stuk breng door lukraak persoonlijke vragen te stellen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mezelf te veroordelen voor het ondoordachte gedrag waarbij ik denk dat ik het had kunnen voorkomen door meer gewaar te zijn van de situatie.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan mezelf zo’n ontzettende oen te vinden dat ik er na zoveel jaar achterkom te denken dat ik een persoon ken en niet te zien hoe kwetsbaar iemand kan zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan intens verdrietig te zijn als ik zie hoe ik de ander heb gekwetst in mijn nonchalance.
Als en wanneer ik iets met X moet communiceren of delen dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ieder verkeerd gekozen woord, ieder woord dat niet met gewaar zijn is uitgesproken, ieder woord dat maar enige reactie vertoont grote gevolgen kan hebben voor onze relatie en voor de gemoedstoestand van X.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mijzelf te verlangzamen en te ademen als ik met X een gesprek begin, of iets aan X schrijf om mezelf in een stabiliteit en gegrondheid te zetten om zo te voorkomen dat ik X zal kwetsen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan de veroordelingen die eventueel opkomen te vergeven en mezelf te corrigeren totdat ik een communicatie in gelijkheid kan voeren.
Marja's mars naar Leven 